مدح و شهادت امام رضا علیه‌السلام
خــراسـان مـی دهــد بـوی مـدیـنــه خـراسـان کـوه غـم دارد به سـیـنـه خـراسـان را سـراسـر غـم گـرفـتـه در و دیــوار آن مــاتــم گـــرفـتــه خـراسـان! کـو امــام مـهــربــانت؟ چه کـردی بـا گـرامی میهـمـانـت؟ خراسـان راز دل ها با رضا داشت چه شب هایی که ذکر یا رضا داشت خـراسـان کـربـلای دیـگـر مـاسـت مــزار زادۀ پــیــغــمــبــر مــاسـت خـراسان! می دهـد خـاکـت گـواهی ز مظـلـومی، شـهـیـدی، بی گـنـاهی بــه دل داغ امــامـت را نـــهــادنــد امـامـت را بـه غـربت زهـر دادند دریـغـا! مـیـهـمان در خـانـه کُـشتند چه تنها و چه مظلـومـانه کُـشـتـنـد امــامِ اِنــس و جـان را زهـر دادنـد به تهـدیـد و به ظـلـم و قـهـر دادنـد ز نارِ زهـرِ دشمن، نور می سوخت سراپا همچو نخل طور می سوخت ز جـا بـرخـاست بـا رنـگ پـریــده غـریــبانـه، عـبـا بـر سـر کـشـیـده گهی بی تـاب و گـه در تـاب می شد همه چـون شـمع روشن آب می شد میان حـجـرۀ در بـسته می سـوخـت نمی زد دم ولی پیـوسته می سوخت ز هــفــده خــواهــر والا تــبــارش دریـغـا کــس نـبـودی در کــنـارش به خـود پیچید و تنها دست و پا زد جــوادش را جــوادش را صـدا زد دلش دریای خون،چشمش به دربود امــیــدش دیـدن روی پــســر بــود پـدر می گـشـت قـلـبـش پــاره پـاره پـسـر مـی کـرد بـر حـالـش نـظـاره پدر چون شـمع سـوزان آب می شد پــسر هم مثــل او بی تــاب می شد پـدر آهستـه چـشم خـویش می بست پـسر می دید و جـان میداد از دست پــســر از پــردۀ دل نــاله ســر داد پـدر هم جـان در آغـوش پـسر داد |